Vivimos en una zona tranquila y tenemos una casa cómoda. Como sabéis, siempre hay “peros”.
La carretera está cerca y hay bastante tráfico, pero ya estamos acostumbrados. Por suerte, en la terraza detrás de la casa y dentro, no se nota. En la casa tenemos una plaga: ¡hormigas! Dicen que en esta zona hay en todas partes. Ahora usamos el oleo etérico del árbol de té como remedio y funciona bien.
Cada día por la mañana, a eso de las 8, damos una vuelta por la playa con nuestros perros. Casi nunca hay nadie. Pero anteayer encontramos a algunos policías que estaban investigando un crimen y había dos todoterrenos vacíos casi en el agua del mar y ropa por todas partes. ¿Qué pasó?
Podéis leerlo en el artículo siguiente. ¡Y eso justo detrás de nuestra casa, en “nuestra” playa!

HUELVA Los narcos huyeron
Incautados 3.390 kilos de hachís en la playa de Urbasur en Isla Cristina
Europa Press Huelva
Actualizado martes 29/09/2009 11:16 horas
Agentes del servicio marítimo provincial pertenecientes a la Comandancia de la Guardia Civil de Huelva han incautado 113 fardos de hachís, que arrojaron un peso de 3.390 kilos, en la playa de Urbasur en Isla Cristina, así como una embarcación neumática, cuyos tripulantes huyeron hacia unos pinares cercanos al lugar de desembarco, y dos vehículos todo terreno que previamente habían sido sustraídos, en Sevilla y en Portugal, respectivamente.
Según ha explicado la Subdelegación del Gobierno, los hechos han tenido lubar, sobre las 05.30 horas, el lunes, cuando una patrullera de la Guardia Civil que navegaba a la altura de la playa de Urbasur divisó una lancha neumática, ocupada por varias personas navegando rumbo a la costa, por lo que se procedió inmediatamente a su interceptación.
Ante esta situación, los tripulantes giraron la lancha bruscamente hacia la costa y, haciendo caso omiso a las indicaciones de los agentes para que se detuvieran, llegaron a la playa donde encallaron y abandonaron la embarcación, corriendo rápidamente hacia unos pinares próximos al lugar del desembarco, donde fueron perdidos de vista mientras eran perseguidos por los agentes de la Guardia Civil.
Una vez registrada, la lancha neumática de 14 metros de eslora, equipada con cuatro motores fuera borda de 200 CV cada uno, se pudo encontrar en su interior 113 fardos de hachís, que arrojaron un peso de 3.390 kilogramos.
Asimismo, se pudieron recuperar en las proximidades dos vehículos todo terreno, los cuales iban a ser utilizados para el transporte de los fardos de hachís, y que previamente habían sido sustraídos, uno en una localidad de Sevilla y otro en Portugal.
Las investigaciones continúan abiertas para detener a los responsables de los hechos, habiéndose instruido las correspondientes diligencias que, en unión de los efectos intervenidos y la sustancia aprehendida, han sido puestas a disposición del Juzgado de Instrucción de Guardia de Ayamonte.

Fuente: periódico digital El Mundo / Andalucía

Ana, una de las profes de inglés

Mercedes, la directora

Yo delante de la escuela

"nuestra"playa

la casa

Bueno, seguimos. Ya tengo las buenas costumbres de los andaluces: “mañana” puede significar “más tarde” “ la semana que viene” …
Pero es que tengo tantas cosas que hacer ahora y me queda poco tiempo para poner cosas en el blog: pero ¡lo seguiré haciendo!

Entonces llegamos el jueves, 17 de septiembre.
Ese fin de semana vinieron los propietarios de la casa, Maribel y Rafa, para conocernos y ayudarnos a instalarnos.
El sábado, por fin volvimos a ver a Juan e Irene, los profes de la EOI de Ayamonte. Fuimos de tapeo juntos y probamos pescaíto frito, tomates al ajillo y choco frito que es un tipo de calamar. También conocimos a Ana, una de las profes de ingles ,y a su marido escocés. Por la noche Rafa nos preparó una cena deliciosa, regada con buenos vinos y cava.
La semana después tuve varias reuniones: con Mercedes, la directora; con las profes de los departamentos de francés e ingles; con el Consejo Escolar…
Finalmente, esta semana he ido a las clases a observer: ya he visitado el primero, el segundo y el tercero de francés y hoy y mañana, jueves, voy a los primeros de ingles.
Más tarde os contaré sobre mis impresiones.

el palacio real de la Granja San Ildefonso

el acueducto de Segovia

de paseo por el campo en Losana

la casa rural de Ana y Rubén

Todo cabe, justito...

¡Por fin tenemos internet en casa!
Estamos aquí, en Isla Cristina, desde hace una semana.
Salimos el domingo , 13 de septiembre, en furgoneta – ésta cargada a tope-, para Burdeos. Hicimos noche en un pequeño hotel donde nos conocen bien, a los belgas con la manada de perros.
El hotel tiene un restaurant donde normalmente se cena muy bien, pero esa noche algo no me sentó bien y no pegó ojo en toda la noche.
Afortunadamente, el viaje del día siguiente fue mucho más corto, unas 6 horas, y llegamos a eso de las 16h en la casa rural de nuestros amigos segovianos, Ana y Rubén. ¡ Qué alegría verlos de nuevo! Y por segunda vez este año, porque nos visitaron en abril, cuando estábamos en Zamora por la Semana Santa. Allí en el pueblo de Losana de Pirón nos quedamos tres noches para descansar.
Bueno, lo de descansar, en nuestro caso, suele significar otra cosa: fuimos a pasear con los perros (ah, nos gusta el campo de Castilla y León), visitamos otra vez La Granja donde uno de los palacios reales y sus bellos jardines con fuentes impresionantes, fuimos de tapeo con nuestros amigos …
Mientras, Kika, uno de nuestros perros, la española, atrapó un pobre topo en el jardín, pero bueno, los amigos se pusieron muy contentos con la noticia porque les había destrozado el césped.
Luego, el jueves, continuamos el viaje hasta Isla Cristina, cerca de Ayamonte, donde nuestra “residencia”. Llegamos sanos y salvos hacia las 17h. Nos recibió Rafa, el hijo mayor de los propietarios. Era alto y rubio y muy amable. Había pintado el interior de la casa, especialmente para nosotros. Nos explicó unas cosas sobre la casa y se fue.
Esa noche descargamos la furgoneta, pero luego solo hicimos la cama y fuimos de compras muy rápido. Estábamos muy cansados y por eso nos acostamos temprano.
Os cuento más mañana.

Os muestro algunas fotos del viaje (mirad arriba)

Pienso organizar una cata de cerveza belga en Ayamonte. Por eso voy a llevar algunas marcas que no conocen allí: Chimay, Kasteelbier, Rochefort, Maredsous, Malheur, Achel, Delirium tremens...

Quería mencionar especialmente dos marcas que me han regalado cerveza: la de mi pueblo Zonhoven que se llama "Zonderik" y la de guinda Kriek Belle-Vue. ¡Gracias!

1 jaar naar Spanje als Grundtvig assistent.
Tijdens het schooljaar 2009-2010 ga ik, Carina Raymakers, leerkracht Spaans bij het CVO Heusden-Zolder en LBC-NVK Beringen, ervaring opdoen in de Escuela Oficial de Idiomas van Ayamonte in Spanje.
Via informatie van Danny Splets, directeur van het CVO Heusden-Zolder, en Renilde Reynders van EPOS vzw kwam ik bij de Grundtvig-projecten terecht. In maart 2009 diende ik een aanvraagdossier in en in juni werd het assistentschap goedgekeurd.
De verscheidene initiatieven van EPOS / Grundtvig bieden zeer interessante mogelijkheden aan de volwasseneneducatie, met steun van de Europese Commissie. Ik raad iedereen aan een kijkje te nemen op de site www.epos-vlaanderen.be, en een bezoek te brengen aan de Grundtvig-beurs op 20 oktober 2009 om 13u30 in de Landcommanderij Alden Biesen, waar alle activiteiten van de organisatie worden voorgesteld. (info via myriam.swinnen@cjsm.vlaanderen.be ).
Na deze inleiding kan je het verslag lezen van mijn gesprek met Guy Tilkin , verantwoordelijke van de Europese projecten in Alden Biesen.
Je kan op de hoogte blijven van mijn ervaringen via de blog http://www.carinaenayamonte.blogspot.com .
Tot volgend jaar !

_____________________

Zonhoven, maandag 15 juni om 10.00 uur. Ik heb een afspraak voor een interview met Carina Raymakers, net geselecteerd om als Grundtvig assistent te gaan werken in Spanje. Mijn belsignaal aan de grote poort wordt beantwoord door 4 honden die mij enthousiast en met luid geblaf komen begroeten. Daarna komt de dame des huizes de poort opendoen met de geruststelling: “Ze bijten niet hoor”. Toch met een schuine blik op de grootste hond is mijn eerste vraag al een hele praktische: “ Wat gebeurt er met hen als je een heel jaar weg bent?” “Ze gaan mee.” is het antwoord. “Via mijn contacten in Spanje zijn we op zoek naar een huis waar honden welkom zijn. Mijn man gaat ook mee en we kunnen de honden toch niet voor een jaar uitbesteden. Het wordt dus een heuse verhuis. Ook voor dit huis hebben we een oplossing: er komt hier iemand wonen gedurende de periode dat we weg zijn”.

Binnen, aan de koffie, vertelt Carina enthousiast: “Ik geef Spaans in twee centra voor volwassenenonderwijs: het LBC NVK Beringen en het CVO Heusden Zolder. Mijn beide directeurs staan erachter dat ik ga. Zij gaan ervan uit dat ik met deze ervaring een betere leerkracht word. Het zal ook een gelegenheid worden om partnerschappen op te starten en de scholen zullen een Europese uitstraling krijgen. Het was echt niet moeilijk om hen te overtuigen”.
Hoe ben je eigenlijk op het idee gekomen, wat heeft je doen ingaan op dit aanbod?
“Ik heb wel veel interesse in permanente vorming en bijscholing. Internationale projecten liggen me en een cursus ‘Spaans als vreemde taal’ voor leraren Spaans in Salamanca proefde naar meer. Ik ben me gaan bevragen over de mogelijkheden, subsidies e.d. om langer met Spaans in Spanje te kunnen omgaan en ben bij Grundtvig terecht gekomen. Zo’n assistentschap leek mij de ideale manier om echt kennis te maken met het leven ginder, een unieke kans om geïntegreerd te geraken, om wonen en werken aan den lijve te ondervinden. Ik heb dan natuurlijk een ernstig gesprek met mijn man gehad. Hij heeft de mogelijkheid om persoonlijk verlof te nemen, wij hebben geen kinderen en we zien graag een stukje van de wereld. Ook financieel is het assistentschap goed geregeld. Je wordt eigenlijk gedetacheerd. Je wedde loopt dus door en bovenop krijg je een Grundtvig beurs. Na het afwegen van voor en na hebben we besloten om ervoor te gaan. Ik diende een aanvraag in bij EPOS en die is pas goedgekeurd.”

Waar ga je nu precies naar toe en wat ga je er doen?
“Via de database van Grundtvig-Spanje heb ik een organisatie gevonden in Ayamonte. Verder in Spanje kan je niet gaan. Het ligt in het uiterste zuiden aan de kust, aan de grens met Portugal, die daar door de Rio Guadiana gevormd wordt. Ik kreeg contact met de Escuela Oficial de Idiomas. Zij wilden een project opstarten rond conversatie Frans en Engels voor Spanjaarden en een cursus Spaans voor anderstaligen want er wonen ginder ook heel wat Duitsers en Britten. Voor dat project waren zij op zoek naar een Grundtvig assistent. Ik heb de school gecontacteerd, het project met hen besproken en zij wilden wel met mij in zee gaan. Ik ga dus Engels, Frans en Spaans geven maar ik wil dat zeker integreren in contacten met mijn twee scholen hier in Vlaanderen. Ik denk aan een project tussen de drie scholen, andere collega’s betrekken, contacten tussen cursisten met webcams en videoconferenties, communiceren via blogs, en zelfs een uitwisseling met verblijf in gastgezinnen.

Op welke manier ben je je aan het voorbereiden?
“Ik heb goede contacten met Irene en Juan, twee leerkrachten van de school in Ayamonte. Samen met hen ben ik op zoek naar een huis. Dat is de eerste voorwaarde. Ik ben ook een draaiboek aan het samenstellen waar alle benodigdheden per thema in opgesomd worden en met alle stappen die ik moet zetten. Ik ga een reeks handboeken en CD’s meenemen en allerlei materiaal over België-Vlaanderen-Wallonië. Ik ben me, samen met mijn taal- en IT-collega’s aan het inwerken in digitale leerplatformen want ik wil dit combineren met mijn lessen in Ayamonte en gebruiken voor het project met Vlaanderen. De lessen starten op 21 september maar ik neem vooraf enkele weken onbetaald verlof, dan kunnen de collega’s die mij gaan vervangen, van in het begin met hun groep starten. Ik wil trouwens al begin september vertrekken om het ginder allemaal voor te bereiden. Juan en Irene gaan begin juli op huisruil vakantie in Amsterdam en ze komen dan ook langs Zonhoven, zodat we al kunnen kennismaken en een controle doen op materiaal en voorbereiding.”

En het leven in Spanje?
“Mijn man en ik willen ons echt integreren. Hij zal het huishouden doen en hij gaat een opfriscursus Portugees volgen. Wij zijn op zoek naar mogelijkheden zijn naar de kunstacademie te gaan, om kookcursussen te volgen, er is een hondenschool enz. Ik ben niet bang, het interculturele aspect interesseert ons heel erg, en wij communiceren vlot. Wij kijken ernaar uit om een beetje Spaans te worden.


Welke zijn je verwachtingen?
“Naast het opdoen van ervaringen inzake taal en didactiek vind ik dat culturele zeer belangrijk. Als ik terug ben zal ik mijn lessen veel beter kunnen kaderen in een culturele context, beter kunnen stofferen met authentieke elementen. Ik zal ook gewoon vlotter Spaans kunnen spreken. Ik hoop dat we een blijvende internationale samenwerking kunnen opstarten, een structuur en werkwijze opzetten om de cursisten van de drie scholen met mekaar in contact te brengen in een leersituatie waar we allemaal beter van worden. Maar ik hoop ook gewoon een boeiend jaar te beleven in een mooi land met een mooie cultuur. De contacten met Vlaanderen zullen wel niet opdrogen. Er zijn al veel kandidaten om ons te komen bezoeken. Ik heb alvast mijn beide directeurs uitgenodigd in Ayamonte.”

Leuke vooruitzichten, dat is duidelijk. Wij spreken af dat we halverwege het schooljaar een nieuw gesprek via Skype hebben om de verwachtingen aan de realiteit te toetsen.

Guy Tilkin